ไม่กลัวตาย

ไม่กลัวตาย

กลัวอะไร?

กลัวตายความตายมันอยู่ที่ไหน?

อยู่ที่ตัวเราเอง

จะหนีพ้นมันได้ไหม?

ไม่พ้น ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน

ในที่ มืด หรือในที่แจ้ง ก็ตายทั้งนั้น หนีไม่พ้นเลย

จะกลัวหรือไม่กลัวก็ไม่มีทางพ้น

เมื่อรู้อย่างนี้

ความกลัวไม่รู้หายไปไหน

เลยหยุดกลัว

เหมือนกับที่เราออกจากที่มืดสู่ที่สว่างนั่นแหละ

อานิสงส์การแผ่เมตตา

อานิสงส์การแผ่เมตตา

ผู้ปฏิบัติธรรมนั้น ต้องรู้จักคำว่า แผ่เมตตา คือต้องเข้าใจว่า ความวิเวกวังเวงแห่งการคิดนึกของเราแต่ละบุคคลนั้น มีกระแสแห่งธาตุไฟผสมอยู่ในจิตและวิญญาณกระจายออกไป เมื่อจิตของเรามีเจตนาบริสุทธิ์ เมื่อจิตของเราเป็นมิตรกับทุกคน เมื่อนั้นเขาก็ย่อมเป็นมิตรกับเรา เสมือนหนึ่งเราให้เขากินอาหาร คนที่กินอาหารนั้นย่อมคิดถึงคุณของเรา หรืออีกนัยหนึ่งว่าเราผูกมิตรกับเขาๆก็ย่อมเป็นมิตรกับเรา แม้แต่คนอันธพาล เราแผ่เมตตาจิตให้ทุกๆวัน สักวันหนึ่งเขาก็ต้องเป็นมิตรกับเราจนได้ เมื่อจิตเรามีเจตนาดีต่อดวงวิญญาณทุกๆดวง ดวงวิญญาณทุกๆดวงย่อมรู้กระแสแห่งจิตของเรา เรียกว่ามนุษย์เรานี้มีกระแสธาตุไฟออกจากสังขาร เพราะเป็นพลังแห่งการนั่งสมาธิจิต วิญญาณจะสงบ ธาตุทั้ง 4 นั้น จะเสมอแล้วจะเปล่งเป็นพลังงานออกไป ฉะนั้น ผู้ที่นั่งสมาธิปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอ จิตแน่วแน่แล้ว โรคที่เป็นอยู่มันจะหายไป ถ้าสังขารนั้นไม่ใช่จะพังเต็มทีแล้ว คือไม่ถึงวาระสิ้นอายุขัย หรือว่าสังขารนั้นร่วงโรยเกินไปแล้ว ก็จะรักษาให้มันกระชุ่มกระชวยได้หรือจะให้มันสบายหายเป็นปกติดั่งเดิมได้

การประกอบความพากเพียร

การประกอบความพากเพียรทำจิตให้ยิ่งเป็นการปฏิบัติ
ตามคำสอนของพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า

พิการ

พิการ

เด็กทั้งสองพิการกายเดินทางได้จะเข้ารกเข้าป่าก็รู้
แต่เราเองพิการทางใจ คือใจมีกิเลส กิเลสจะพาเข้ารกเข้าป่าหรือเปล่า
 คนพิการทางกายอย่างเด็ก ๒ คนนี้ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร
 แต่ถ้าคนเราพิการทางใจมาก ๆ
ย่อมสร้างความวุ่นวายยุ่งยากให้แก่มนุษย์และสัตว์
ให้ได้รับความเดือดร้อนมากทีเดียว

แผ่เมตตาจิต

แผ่เมตตาจิต

ทุกสิ่งทุกอย่างที่จะสัมฤทธิ์ผลนั้น เกิดจากกรรม 3 อย่าง คือ มโนกรรม เป็นใหญ่ แล้วค่อยแสดงออกมาทางวจีกรรม หรือกายกรรมที่เป็นรูป การบำเพ็ญสมาธิจิตเป็นกุศลดีกว่า เพราะว่า การแผ่เมตตา 1 ครั้ง ได้กุศลมากกว่าสร้างโบสถ์ 1 หลัง ขณะจิตที่แผ่เมตตานั้น จะเกิดอารมณ์แจ่มใส สรรพสัตว์ไม่มีโทษภัย ตัวท่านก็ไม่มีโทษภัย ฉะนั้น เขาจึงว่านามธรรมมีความสำคัญกว่า

การปฏิบัติธรรมเป็นการทำตามคำสั่่งสอน

การปฏิบัติธรรมเป็นการทำตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า
ตรัสสอนเรื่อง กาย วาจา จิตมิได้สอนเรื่องอื่น
ทรงสอนให้ปฏิบัติฝึกหัดจิตใจ ให้เอาจิตพิจารณาการ
เรียกว่ากายานุปัสสนาสติปัฎฐาน
หัดสติให้มากในการค้นคว้า เรียกว่าธัมมวิจยะพิจารณาให้พอทีเดียว
เมื่อพิจารณาพอจนเป็นสติสัมโพชฌงค์จิตจึงจะเป็นสมาธิรวมลงเอง

ได้เสีย

ได้เสีย


ทุกอย่างที่เรามีอยู่เป็นอยู่นั้น
มันเป็นสักแต่ว่า "อาศัย" เท่านั้นถ้ารู้ได้เช่นนี้ ท่านว่ารู้เท่าตามสังขาร
ที่นีัแม้จะมีอะไรอยู่ก็เหมือนไม่มี
ได้ก็เหมือนเสีย
เสียก็เหมือนได้

ของจริง

ของจริง

ธรรมของจริงของแท้ที่ทำให้บุคคลเป็นอริยะได้
มิใช่เพียงศึกษาตามตำรา
และนึกคิดคาดคะเนเอาเท่านั้น
แต่จะต้องปฏิบัติให้เป็นไปตามนั้นจริงๆ
ของจริงจึงจะเป็นของจริงขึ้นมาได้

เปิด เปิด เปิด

เปิด เปิด เปิด

เปิด เปิด ตา: ให้รับแสง แห่งพระธรรม

                    ยิ่งมืดค่ำ ยิ่งเห็นชัด ถนัดถนี่  

                     สมาธิมาก ยิ่งเห็นชัด ถนัดดี   

                   นี่วิธี เปิดตาใจ ใช้กันมาฯ     

เปิด เปิด หู: ให้ยินเสียง สำเนียงธรรม

                     ทั้งเช้าค่ำ มีก้องไป ในโลกหล้า

                     ล้านล้านปี ฟังให้ชัด เต็มอัตรา

                      คือเสียงแห่ง สุญญตา ค่าสุดใจฯ

  เปิด เปิด ปาก: สนทนา พูดจาธรรม          

                    วันยังค่ำ อย่าพูด เรื่องเหลวไหล

                       พูดแต่เรื่อง ดับทุกข์ได้ โดยสัจจนัย

                     ไม่เท่าไร เราทั้งโลก พ้นโศก แลฯ

เมตตาบารมี

เมตตาบารมี

การทำบุญให้ทานเพียงแต่เรียกว่า ทานบารมี หากบำเพ็ญสมาธิจิตจนได้ญาณบารมี
 และโดยเฉพาะการบำเพ็ญทุกอย่างนั้น ถ้าท่านให้โดยไม่มีเจตนาแห่งการให้
ให้สักแต่ว่าให้เขา ท่านก็ย่อมได้กุศลเรียกว่าไม่มาก และทัศนคติของอาตมาว่า
การบำเพ็ญเมตตาบารมีในภาวนาบารมีนั้นได้กุศลกรรมกว่า การให้ทาน

คุณธรรมยังผู้เข้าถึง

คุณธรรมยังผู้เข้าถึงให้เป็นผู้ฉลาดปราดเปรื่องเลื่องระบือ
มีความฉลาดกว้างขวางในอุบายวิธีไมมีความคับแค้นจนมุม

งูเห่า

งูเห่า

อารมณ์นี้เหมือนกับงูเห่าที่มีพิษร้ายนั้น
อารมณ์ที่พอใจก็มีพิษมาก
อารมณ์ที่ไม่พอใจก็มีพิษมาก
มันทำให้จิตใจของเราไม่เป็นเสรี
ทำให้จิตใจไขว้เขวจากหลักธรรมของพระพุทธเจ้า

ปิด ปิด ปิด

ปิด ปิด ปิด

ปิด ปิด ตา: อย่าสอดส่าย ให้เกินเหตุ

                         บางประเภท แกล้งทำบอด ยอดกุศล

                  มัวสอดรู้ สอดเห็น จะเป็นคน

                   เอาไฟลน ตนไป จนไหม้พอง

ปิด ปิด หู: อย่าให้แส่ ไปฟังเรื่อง   

                      ที่เป็นเครื่อง กวนใจ ให้หม่นหมอง

                       หรือเร้าใจ ให้ฟุ้งซ่าน พาลลำพอง

                   ผิดทำนอง คนนิลาด อนาจใจ

                    ปิด ปิด ปาก: อย่าพูดมาก เกินจำเป็น                  

                    จะเป็นคน ปากเหม็น เขาคลื่นไส้

                   ต้องเกิดเรื่อง เยิ่นเย้อ เสมอไป

                    ถ้าหุบปาก มากไว้ ได้แท่งทองฯ

ผู้มีศิลแท้

ผู้มีศีลแท้เป็นผู้หมดเวร หมดภัย

เกิดตาย

เมื่อ เราเกิดมาแล้วโยม ก็คือเราตายแล้วนั่นเอง 

 ความแก่กับความตายมันก็คืออันเดียวกันนั่นแหละ

 เหมือนกับต้นไม้ อันหนึ่งต้น อันหนึ่งปลาย

 เมื่อมีโคนมันก็มีปลาย เมื่อมีปลายมันก็มีโคน 

ไม่มีโคนปลายก็ไม่มี มีปลายก็ต้องมีโคน 

มีแต่ปลายโคนไม่มีก็ไม่ได้มันเป็นอย่างนั้น

มองแต่แง่ดีเถิด

มองแต่แง่ดีเถิด

เขามีส่วน เลวบ้าง ช่างหัวเขา
จงเลือกเอา ส่วนที่ดี เขามีอยู่      
เป็นประโยชน์ โลกบ้าง ยังน่าดู
ส่วนที่ชั่ว อย่าไปรู้ ของเขาเลย
จะหาคน มีดี โดยส่วนเดียว
อย่ามัวเที่ยว ค้นหา สหายเอ๋ย      
เหมือนเที่ยวหา หนวดเต่า ตายเปล่าเลย
ฝึกให้เคย มองแต่ดี มีคุณจริงฯ

บุญบริสุทธิ์

บุญบริสุทธิ์

การที่สอนให้ทำบุญโดยไม่ปรารถนานั้น ก็เพื่อให้กระแสบุญนั้นบริสุทธิเป็นขั้นที่นึ่ง 

จะได้ตามให้ผลทันในปัจจุบันชาติ แต่ถ้าตามไม่ทันในปัจจุบันชาติ 

ก็ติดตามไปให้เสวยผลในปรภพ คือ เมื่อสิ้นอายุขัยจากโลกมนุษย์ไปแล้ว 

ฉะนั้น เขาจึงสอนไม่ให้ทำบุญเอาหน้า ทำบุญอย่าหวังผลตอบแทน 

สิ่งดีที่ท่านทำไปย่อมได้รับสนองดีแน่นอน

ผู้มีศิลย่อมเป็นผู้องอาจ

ผู้มีศีลย่อมเป็นผู้องอาจกล้าหาญ ผู้มีศีลย่อมมีความสุข

ผู้จักมั่งคั่งบริบูรณ์ สมบูรณ์ ไม่อด ไม่ยาก ไม่จน

ก็เพราะรักษาศีลได้สมบูรณ์ จิตดวงเดียวเป็นศีล เป็นสมาธิเป็นปัญญา

โลกนี้คืออะไร

โลกนี้คืออะไรแน่?

โลกเรานี้ ที่แท้ คือโรงละคร
ไม่ต้องสอน แสดงถูก ทุกวิถี
ออกโรงกัน จริงจัง ทั้งตาปี
ตามท่วงที อวิชชา จะลากคอ
โลกนี้คือ กรงไก่ เขาใส่ไว้
จะนำไป แล่เนื้อ ไม่เหลือหลอ
จิกกันเอง ในกรง ได้ลงคอ
เฝ้าตั้งข้อ รบกัน ฉันนึกกลัว เอยฯ

ละความตระหนึ่

ละความตระหนี่มีสุข

ดังนั้นบุญที่เขาทำนี้ถือว่า ไม่เป็นสุข หากมาจากการก่อกรรม 

บุญนั้น จึงมีกระแสคลื่นน้อยกว่าบาปที่เขาทำเอาไว้หากมีใครเข้าใจคำว่า บุญ นี้ดีแล้ว 

การทำบุญนี้จุดแรกในการทำก็เพื่อไม่ให้เรานี้เป็นคนตระหนี่ 

รู้จักเสียสละเพื่อความสุขของผู้อื่น ธรรมดาเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน 

เมื่อมีทุกข์ก็ควรจะทุกข์ด้วย เมื่อมีความสุขก็ควรสุขด้วยกัน

กายกับจิต

กายกับจิตเราได้มาแล้วมีอยู่แล้ว ได้มาจากบิดามารดาพร้อมบริบูรณ์แล้ว
จะทำให้เป็นศีลก็รีบทำศีลมีอยู่ที่เรานี้แล้ว รักษาได้ไม่มีกาลได้ผลไม่มีกาล

สุขทุกข์

สุขทุกข์

คนที่ไม่รู้จักสุข ไม่รู้จักทุกข์นั้น
ก็จะเห็นว่า สุขกับทุกข์นั้นมันคนละระดับ
มันคนละราคากัน
ถ้าผู้รู้ทั้งหลายแล้ว
ท่าน จะเห็นว่า
สุขเวทนา กับทุกขเวทนา
มันมีราคาเท่าๆ กัน

ความอยาก

ความอยาก

อันความอยาก จะระงับ ดับลงได้

นั้นมิใช่   เพราะเรา ตามสนอง

สิ่งที่อยาก ให้ทัน ดั่งมันปอง

แต่เพราะต้อง ฆ่ามัน ให้บรรลัย

ให้ปัญญา บงการ แทนร่านอยาก

ความร้อนไม่ มีมาก อย่าสงสัย

ทั้งอาจผลิต กิจการ งานใดๆ 

ให้ล่วงไป ด้วยดี  มีสุขเย็น  

นักบุญ...การทำบุญ

นักบุญ...การทำบุญก็ดี การทำสิ่งใดก็ดี

ถ้าเป็นการทำตนให้ละทิฏฐิมานะ ทำเพื่อให้จิตเบิกบาน 
ย่อมเสวยบุญนั้นในปรภพ มนุษย์ทุกวันนี้ทำแบบมีกิเลส

ดังนั้น บางคนนึกว่าเข้าสร้างโบสถ์เป็นหลังๆ
แล้วเขาจะไปสวรรค์หรือเปล่าเขาตายไปอาจจะต้องตกนรก เพราะอะไรเล่า

เพราะถ้าเขาสร้างด้วยเจตนาไม่บริสุทธิ์ เป็นการทำเพื่อเอาบุญบังหน้า
ในการเสวยความสุขส่วนตัวก็มี บางคนอาจเรียกได้ว่าหน้าเนื้อใจเสือ
คือข้างหน้าเป็นนักบุญ ข้างหลังเป็นนักปล้น

 

ร่างกายกับจิต

ร่างกายกับจิตต้องอาศัยซึงกันและกันเมื่อจิตไม่เป็นศีล
กายก็ประพฤติไปต่างๆ มีโทษต่างๆ
ผู้มีศีลแล้วไม่มีโทษจะเป็นปกติแนบเนียนไม่หวั่นไหว
ไม่มีเรื่องหลงทางขอ คนที่หาคนที่ขอต้องเป็นทุกข์ขอเท่าไหร่ยิ่งไม่มี
ยิ่งอดอยากยากเข็ญ

ชนะตนเอง

ชนะตนเอง

ถ้าเราเอาชนะตัวเอง
มันก็จะชนะทั้งตัวเองชนะทั้งคนอื่น
ชนะทั้งอารมณ์  ชนะทั้งรูป ทั้งเสียง ทั้งกลิ่น
ทั้งรส ทั้งโลภะ
เป็นอันว่าชนะทั้งหมด

ความสุข

ความสุข

ความเอ๋ย ความสุข

ใครๆทุก คนชอบเจ้า เฝ้าวิ่งหา

"แกก็สุข ฉันก็สุข ทุกเวลา"    

แต่ดูหน้า ตาแห้ง ยังแคลงใจ  

ถ้าเราเผา ตัวตัณหา ก็น่าจะสุข

ถ้ามันเผา เราก็"สุก" หรือเกรียมได้

เขาว่าสุข สุขเน้อ! อย่าเห่อไป

มันสุขเย็น หรือสุกไหม้ ให้แน่เอยฯ  

กรรมลิขิต

กรรมลิขิต

เราทั้งหลายเกิดมาเป็นมนุษย์ชาติแล้ว ล้วนแต่มีกรรมผูกพันกันมาทั้งสิ้น
ผูกพันในความเป็นมิตรบ้างเป็นศัตรูบ้าง แต่ละชีวิตก็ย่อมที่จะเดินไปตามกรรมวิบากของตน
ที่ได้กระทำไว้ ทุกชีวิตล้วนมีกรรมเป็นเครื่องลิขิต

อดีตกรรม ถ้ากรรมดี เสวยอยู่
ปัจจุบันกรรม สร้างกรรมชั่ว ย่อมลบล้าง
อดีตกรรม กรรมแห่งอกุศล วิบากตน
ปัจจุบัน สร้างกรรมดี ย่อมผดุง

เรื่องกฎแห่งกรรม ถ้าเป็นชาวพุทธแล้ว เขาถือว่าเป็นกฎแห่งปัจจังตัง
ผู้ที่ต้องการรู้ ต้องทำเอง รู้เอง ถึงเอง แล้วจึงจะเข้าใจ

ศีลนั้นอยู่ที่ไหน

ศีลนั้นอยู่ที่ไหนมีตัวตนอย่างไร ใครเป็นผู้รักษาแล้วก็รู้ว่า
ผู้นั้นเป็นตัวศีล ศีลก็อยู่ที่ตนนี้เจตนาเป็นตัวศีล
เจตนาคือจิตใจ คนเราถ้าจิตใจไม่มีก็ไม่เรียกว่าคนมีแต่กายจะทำอะไรได้

ธรรมดาๆ

ธรรมดาๆ

ตามความเป็นจริงแล้ว โลกที่เราอยู่นี้
ไม่มีอะไร ทำไมใครเลย
ไม่มีอะไร จะเป็นที่วิตก วิจารเลย
ไม่มีอะไร ที่น่าร้องไห้ หรือหัวเราะ
เพราะมันเป็นเรื่องอย่างนั้น

ธรรมดาๆ แต่เราพูดธรรมดาได้ แต่มองไม่เห็นธรรมดา
แต่ถ้าเรารู้ธรรมะ สม่ำเสมอแล้ว ไม่มีอะไรเป็นอะไรแล้ว
มันเกิดมันดับ ของมันอยู่อย่างนั้น เราก็จะสงบ