การกระทำที่คิดว่าดีแล้ว

การกระทำใด…

ที่คิดว่า ดีแล้ว…

เหมาะสมแล้ว…

ก็กระทำเถิด…

แต่ถ้าคิด ว่า ไม่เหมาะสม…

เดือดร้อนเรา และผู้อื่น…

ก็อย่ากระทำ…

ดีชั่วอยุ่ที่ตัวทำ…ท่านทั้งหลาย…

 

 

เครื่องป้องกันตัวคือหลักธรรม

เครื่องป้องกันตัวคือหลักธรรม

มีสติปัญญาเป็นอาวุธสำคัญจะเป็นเครื่องมั่งคงไม่สะทก สะท้าน

มีสติปัญญาแฝงอยู่กับตัวทุกอิริยาบถจะคิด- พูด - ทำ อะไรไม่มีการยกเว้น

มีสติปัญญาสอดแทรกอยู่ด้วยทั้งภายในและภายนอก

สิ่งที่ตาเห็นอย่าเพิ่งสรุป

สิ่งที่ตาเห็นอย่าเพิ่งสรุปว่ามี
สิ่งที่คนยอมรับว่าดีอย่าเพิ่งบอกว่าเห็นด้วย

ศิษย์แท้

ศิษย์แท้

พิจารณากาย ในกาย พิจารณาธรรม ในธรรม พิจารณาวิญญาณ ในวิญญาณ
นั่นแหละ คือ สานุศิษย์อันแท้จริงของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
 รู้ซึ้ง
ทุกอย่างจะต้องมีเหตุ เมื่อมีเหตุจึงจะมีผล ผลนั้นเกิดจากเหตุ
เราได้วินิจฉัยข้อนี้แล้ว เราจึงรู้ซึ้งถึงพุทธศาสนา

จงสู้เพื่อสร้างฝัน

จงสู้เพื่อสร้างฝัน…

เก็บฝันนั้นมาไว้ในกำมือ…

ไม่มีใครทำลายความฝันเราได้หรอก…

นอกจากตัวเราเอง…

สู้เถิด…สักวันคงเป็นวันของเราบ้าง…

ผู้สนใจศึกษาปฏิบัติธรรม

ผู้สนใจศึกษาปฏิบัติธรรม คือผู้สนใจหาความรู้ความฉลาด
เพื่อคุณงามความดีทั้งหลาย ที่โลกเขาปรารถนากัน
เพราะคนเราจะอยู่และไปโดยไม่มีเครื่องป้องกันตัว
ย่อมไม่ปลอดภัย ต่ออันตรายทั้งภายนอกภายใน

คนธรรมดาทำบุุญก็อยากได้บุญ

 

คนธรรมดาทำบุญก็อยากได้บุญ

คนมีปัญญาทำบุญหวังจะเกิดในภพใหม่ที่ดีกว่าเดิม

แต่ชาวพุทธแท้ทำบุญเพื่อการปล่อยวางกิเลสอย่างสิ้นเชิง

 

โลกิยะ หรือ โลกุตระ

โลกิยะ หรือ โลกุตระ
คนที่เดินทางโลกุตระ ย่อมไปดีทางโลกิยะไม่ได้
คนที่เดินทางโลกิยะย่อมสำเร็จทางโลกุตระได้ยากเพราะอะไร ?
ถ้าคนหนึ่งสำเร็จได้ทั้งโลกิยะ และโลกุตระง่ายแล้ว
ทำไม องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธโคดม
ต้องสละราชบัลลังก์แห่งจักรพรรดิไปเป็นธรรมราชาเล่า
ถ้าเป็นไปได้พระองค์เป็นมหาจักรพรรดิพร้อมทั้งธรรมราชา ไม่ดีหรือ?
แต่มันเป็นไปไม่ได้เพราะโลกของโลกิยะและโลกุตระเดินคู่ขนานกัน
เราต้องตัดสินใจต้องมีความเด็ดเดี่ยวและกล้าหาญในการที่จะเลือกทางใดทางหนึ่ง

ขอให้ท่านทั้งหลายสว่างตานอกด้วยแสงไฟ

ขอให้ท่านทั้งหลาย…
สว่างตานอกด้วยแสงไฟ…
แต่จงสว่างตาในด้วยแสงธรรม…
จำไว้เสมอว่า…
สิ่งที่ตาเห็น… กับสิ่งที่ปัญญาประจักษ์…
อาจจะไม่สอดคล้องกันเสมอไป…
…อย่าตัดสินคนอื่นเพียงแค่ตาเห็น…
แต่จงตัดสินด้วยการกระทำจะดีกว่า…

ให้เราคิดถึงครูบาอาจารย์ว่าเป็นผู้มีคุณค่า

ให้เราคิดถึงครูบาอาจารย์ว่าเป็นผู้มีคุณค่าอยู่บนหัวใจ

หรืออยู่บนกระหม่อมจอมขวัญของเราเสมอ

อย่าได้ลืม อย่าได้ลบหลู่ดูหมิ่น

เราจะเป็นผู้เจริญในอนาคต

อย่าพังเพราะไม่รู้จักพอ

อย่าพังเพราะไม่รู้จักพอ

'ตัณหา' ที่มีปัญหา คือ ความโลภ ความอยากที่เกินพอดี เหมือนทะเลไม่เคยอิ่มด้วยน้ำ
 ไฟไม่เคยอิ่มด้วยเชื้อ ธรรมชาติของตัณหา คือ 'ยิ่งเติมยิ่งไม่เต็ม'
ทุกอย่างต้องดูคุณค่าที่แท้ ไม่ใช่ คุณค่าเทียม เช่น
 คุณค่าที่แท้ของนาฬิกา คืออะไร คือ ไว้ดูเวลาไม่ใช่มีไว้ใส่เพื่อความโก้หรู
คุณค่าที่แท้ของโทรศัพท์มือถือ คืออะไร คือไว้สื่อสาร แต่องค์ประกอบอื่นๆ
ที่เสริมมาไม่ใช่คุณค่าที่แท้ของโทรศัพท์
เราต้องถามตัวเองว่า 'เกิดมาทำไม' 'คุณค่าที่แท้จริงของการเกิดมาเป็นมนุษย์อยู่ตรงไหน
 'ตามหา 'แก่น' ของชีวิตให้เจอ
' คำว่า 'พอดี' คือ ถ้า 'พอ' แล้วจะ 'ดี' รู้จัก 'พอ' จะมีชีวิตอย่างมีความสุข'

มารยาทของผู้เป็นใหญ่

มารยาทของผู้เป็นใหญ่
" ผู้ใหญ่ไม่ใช่อยู่ที่เกิดก่อน ผู้ดีไม่ใช่อยู่ที่เรียนสูง "
มารยาทจรรยาของการเป็นผู้ใหญ่ ก็คือต้องสุขุมรอบคอบ
และไม่ยึดติดเสียงเป็นหลัก คือ ต้องไม่หวั่นไหวกับคำนินทาและสรรเสริญ

สำหรับบางคนที่ยังมีภาพอดีตที่แสนเจ็บปวด

สำหรับบางคนที่ยังมีภาพอดีตที่แสนเจ็บปวด จงคิดในใจเสมอว่า

“ถ้าไม่ปล่อยมือจาก อดีต แล้วจะเอามือที่ไหนคว้าอนาคต” เจริญพร

การดูกิเลสและแสวงธรรม

“ การดูกิเลสและแสวงธรรมท่านทั้งหลายอย่ามองข้ามใจ
ซึ่งเป็นที่อยู่ของกิเลสและเป็นที่สถิตอยู่แห่งธรรมทั้งหลาย
กิเลสก็ดี ธรรมก็ดีไม่ได้อยู่กับกาลสถานที่ใด ๆ ทั้งสิ้น
แต่อยู่ที่ใจ คือเกิดขึ้นที่ใจ เจริญขึ้นที่ใจ
และดับลงที่ใจดวงรู้ ๆ นี้เท่านั้น ”

อย่าเสียเวลากับความหลัง

อย่าเสียเวลากับความหลัง

90% ของคนที่ทุกข์ เกิดจากการย้ำคิดย้ำทำ
 'ปล่อยไม่ลง ปลงไม่เป็น'
มนุษย์ที่สลัดความหลังไม่ออก เหมือนมนุษย์ที่เดินขึ้นเขาพร้อมแบกเครื่องเคราต่างๆ
ไว้ที่หลังขึ้นไปด้วย ความทุกข์ที่เกิดขึ้นแล้ว จงปล่อยมันซะ
'อย่าปล่อยให้คมมีดแห่งอดีต มากรีดปัจจุบัน'
'อยู่กับปัจจุบันให้เป็น' ให้กายอยู่กับจิต จิตอยู่กับกาย คือมี 'สติ' กำกับตลอดเวลา

กรรม

กรรม
ถ้าเรามีชีวิตอยู่อย่างที่ว่า
เกิดเพราะกรรม อยู่เพื่อกรรม ทำเพราะกรรม ตายเพราะกรรมแล้ว
ชีวิตการเป็นมนุษย์ย่อมมีความภิรมย์ มีความรื่นเริง

บุคคลที่มีจิตเมตตาต่อบุคคลอื่น

บุคคลที่มีจิตเมตตาต่อบุคคลอื่น…

อยู่ที่ไหนก็มักมีผู้อุปภัมถ์อยู่เสมอ…

เรียนรู้ที่จะให้ มากกว่าเรียนรู้ที่จะรับ…

ตื่นมาตอนเช้า…

อย่าถามตัวเองว่าเราจะได้รับอะไรจากสังคมแห่งนี้…

แต่จงถามตัวเองว่า เราจะให้อะไรกับสังคมนี้ดี…

เรียนรู้ที่จะให้ แล้วเราจะมีแต่ความสุข…เจริญพร

 

 

อย่าไปสนใจคิดถึงกาลสถานที่

อย่าไปสนใจคิดถึงกาลสถานที่ หรือบุคคลใดๆ
ว่าเป็นภัยและเป็นคุณ ให้เสียเวลาและล่าช้าไปเปล่า
โดยไม่เกิดประโยชน์อะไร ยิ่งกว่าการคิดเรื่องกิเลสกับธรรม ซึ่งมีอยู่ที่ใจ

อย่ามัวแต่คิดริษยา

อย่ามัวแต่คิดริษยา

'แข่งกันดี ไม่ดีสักคน ผลัดกันดี ได้ดีทุกคน'
คนเราต้องมีพรหมวิหาร 4 คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
คนที่เราริษยาเป็นการส่วนตัว มีชื่อว่า 'เจ้ากรรมนายเวร'
ถ้าเขาสุข เราจะทุกข์ ฉะนั้น เราต้องถอดถอน
ความริษยาออกจากใจเรา เพราะไฟริษยา เป็น 'ไฟสุมขอน' (ไฟเย็น)
 เราริษยา 1 คน เราก็มีทุกข์ 1 ก้อน
เราสามารถถอดถอนความริษยาออกจากใจเรา
โดยใช้วิธี 'แผ่เมตตา' หรือ ซื้อโคมมา
 แล้วเขียนชื่อคนที่เราริษยา แล้วปล่อยให้ลอยไป

ธรรมารมณ์

ธรรมารมณ์

การอยู่อย่างมีธรรมารมณ์คือ การอยู่เหนือความรู้สึกทั้งปวง
อยู่อย่างรู้หน้าที่การเป็นคน และรู้หน้าที่ในการงาน
คือรู้ว่าสิ่งที่เราทำนั้น เป็นสิ่งที่เราต้องทำ
ไม่ใช่ทำเพื่อหวังผลตอบแทน เพราะถ้าเราทำงานเพื่อหวังผลตอบแทนต่างๆแล้ว
 ถ้าสิ่งต่างๆไม่สัมฤทธิ์ผลตามความหวังนั้น
เราย่อมเกิดความโทมนัส เสียใจน้อยใจ เป็นทุกข์

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ…

คือ ยาอายุวัฒนะ…

จงยิ้มให้กับตนเองและผู้อื่นให้มาก…

หรือถ้าหากไม่มีใครยิ้มให้เรา…

ก็จงยิ้มให้กัีบตัวเราเอง…

แล้ววันนี้เรายิ้มให้กับตัวเองแล้วหรือยัง….

ถ้ายังก็จงยิ้มเถิด จะหน้าบูดอยู่ใย…

ยิ้มสิ แล้วจะรู้ว่า ความสุขอยู่ไม่ไกล…

 

 

อย่าเข้าใจว่าลมหายใจจะยืดยาว

"อย่าเข้าใจว่าลมหายใจจะยืดยาวเหมือนสายไฟฟ้า
แต่ความสั้นยาวของมัน เพียงขนาดที่สูบเข้า สูบออก แค่ปอดมาจมูกนี้เท่านั้น 

อย่าพากันหลงว่าเป็นของยืดยาวเลย"

อย่าเป็นนักจับผิด

อย่าเป็นนักจับผิด
คนที่คอยจับผิดคนอื่น แสดงว่า หลงตัวเองว่าเป็นคนดีกว่าคนอื่น
ไม่เห็นข้อบกพร่องของตนเอง 'กิเลสฟูท่วมหัว ยังไม่รู้จักตัวอีก'
คนที่ชอบจับผิด จิตใจจะหม่นหมอง ไม่มีโอกาส 'จิตประภัสสร'
ฉะนั้น จงมองคน มองโลกในแง่ดี
'แม้ในสิ่งที่เป็นทุกข์ ถ้ามองเป็น ก็เป็นสุข'

บรรเทาทุกข์

บรรเทาทุกข์
การที่เราจะไม่ต้องทุกข์มากนั้น เราจะต้องรู้ว่า เรานี้จะต้องไม่เอาชีวิตไปฝากสังคม
 เราต้องเป็นตัวของเราเองและเราจะต้องวินิจฉัย ในเหตุการณ์ที่จะเข้ามาเกี่ยวข้องกับตัวเรา
ว่าสิ่งใดเราควรทำ สิ่งใดไม่ควรทำ

ความสุขทั้งหลาย

ความสุขทั้งหลาย…
อยู่รอบตัวเรา…
แต่มักมองไม่เห็น…
ความสุขทั้งหลาย…
เริ่มต้นที่ใจเราเอง

ดีใดไม่มีโทษ

ดีใดไม่มีโทษ ดีนั้นชื่อว่าดีเลิศ
ได้สมบัติทั้งปวง ไม่ประเสริฐเท่าได้ตน
เพราะตัวตนเป็นบ่อเกิดแห่งสมบัติทั้งปวง 

อย่าไปมองว่าเขาเป็นอย่างนั้นจริงหรือเปล่า

อย่าไปมองว่าเขาเป็นอย่างนั้นจริงหรือเปล่า

ให้มองว่าเราติเพื่อก่อ หรือด่าเอามัน

เพราะนั่นแหละคือกรรมของเรา ที่เราต้องรับผล

งานเยอะมากทำอย่างไรดี

งานเยอะมากทำอย่างไรดี?

(๑) รู้ว่างานเยอะต้องรีบทำ
(๒) อย่าดองงานข้ามปีข้ามชาติ
(๓) เรียงลำดับความสำคัญของงาน
สำคัญก่อนให้รีบทำ สำคัญน้อยค่อยทยอยทำ