บุญกิริยาวัตถุ 10 ปัตตานุโมทนามัย

บุญกิริยาวัตถุ 10 ปัตตานุโมทนามัย 

ทำบุญด้วยการยินดีในความดีของผู้อื่น หรือที่มักพูดกันว่า  “อนุโมทนา”  นั่นแหละ

 เมื่อรู้ว่าใครได้ทำความดีมาก็พลอยยินดีไปกับบุญกุศลที่เขาได้รับด้วย

บุญกิริยาวัตถุ 10 ปัตติทานมัย

บุญกิริยาวัตถุ 10 ปัตติทานมัย

ทำบุญด้วยการเฉลี่ยส่วนแห่งความดีให้ผู้อื่น เช่น เมื่อไปทำบุญ  ทอดกฐิน  ถวายเงินสร้างโบสถ์  บริจาคสิ่งของ  เลี้ยงอาหารกลางวันเด็ก  ฯลฯ  ก็อุทิศส่วนกุศลให้ผู้มีพระคุณและผู้อื่น  ตลอดจนเจ้ากรรมนายเวร สรรพสัตว์ทั้งหลายเป็นต้น

บุญกิริยาวัตถุ 10 เวยยาวัจจมัย

บุญกิริยาวัตถุ 10 เวยยาวัจจมัย 

ทำบุญด้วยการช่วยขวนขวายรับใช้ เช่นเห็นใครยกของหนักก็เข้าไปช่วยเหลือ พาคนตาบอดข้ามถนน  

บอกทางให้คนหลงทาง ช่วยสร้างวัด โรงเรียน โรงพยาบาล ถนนหนทาง ทำสาธารณประโยชน์ฯลฯ

บุญกิริยาวัตถุ 10 อปจายนมัย

บุญกิริยาวัตถุ 10 อปจายนมัย 

ทำบุญด้วยการประพฤติอ่อนน้อม ถ่อมตัว มีสัมมาคารวะ พูดจาสุภาพอ่อนหวาน ไพเราะน่าฟัง

บุญกิริยาวัตถุ 10 ภาวนามัย

บุญกิริยาวัตถุ 10 ภาวนามัย

ภาวนามัยทำบุญด้วยการเจริญภาวนา มี 2 อย่างคือ 

สมถภาวนา ฝึกอบรมจิตให้เกิดความสงบ ด้วยการนั่งสมาธิ เดินจงกรมตามลมหายใจเข้า-ออกเป็นต้น

วิปัสสนาภาวนา ฝึกอบรมปัญญาให้เกิดความรู้ เข้าใจตามความเป็นจริงด้วยการมีสติ  รู้ตัวตลอดเวลา กายเคลื่อนไหวก็รู้  ใจรู้สึกอย่างไรก็รู้ คิดเรื่องอะไรอยู่ก็รู้เป็นต้น

บุญกิริยาวัตถุ 10 สีลมัย

บุญกิริยาวัตถุ 10  สีลมัย

ทำบุญด้วยการรักษาศีลหรือประพฤติดี  ง่ายๆ แค่นี้ ทำได้มั้ยล่ะ?

บุญกิริยาวัตถุ 10 ทานมัย

บุญกิริยาวัตถุ 10 ทานมัย 

ทำบุญด้วยการให้ปันสิ่งของ ซึ่งคนส่วนใหญ่รู้จักกันดีแล้วมีมากก็ให้มาก 

มีน้อยก็ให้น้อย ไม่มีทรัพย์สินเงินทองของมีค่าก็ให้อย่างอื่นแทน แล้วแต่ศรัทธา

ทุกสรรพสิ่งที่มีชีวิตทั้งหลายนั้น ไม่ได้เกิดมาเพียงครั้งเดียวหนเดียว

ทุกสรรพสิ่งที่มีชีวิตทั้งหลายนั้น ไม่ได้เกิดมาเพียงครั้งเดียวหนเดียว

แต่ทุกชีวิตที่ยังมีกิเลสอยู่ยังไม่บรรลุถึงความเป็นอรหันต์และไม่เข้าถึงความเป็นนิพพานล้วนต้องกลับมาเกิดใหม่

สพฺเพ ตสนฺติ ทณฺฑสฺส สัตว์ทั้งหมดกลัวโทษทัณฑ์

สพฺเพ ตสนฺติ ทณฺฑสฺส  สัตว์ทั้งหมดกลัวโทษทัณฑ์

สพฺเพสํ ชีวิตํ ปิยํ  สัตว์ทั้งหมดรักชีวิตของตน

อตฺตานํ อุปมํ กตฺวา  เปรียบตนเองกับคนอื่นอย่างนี้แล้ว

น หเนยฺย น ฆาตเย  ไม่ควรฆ่าเอง ไม่ควรสั่งให้คนอื่นฆ่า

ยํ หิ กิจฺจํ ตทปวิทฺธํ สิ่งที่ควรทำ ไม่ทำ

ยํ หิ กิจฺจํ ตทปวิทฺธํ  สิ่งที่ควรทำ ไม่ทำ

อกิจฺจํ ปน กยีรติ  กลับทำ สิ่งที่ไม่ควรทำ

อุนฺนฬานํ ปมตฺตานํ  อาสวะ *ย่อมเจริญแก่พวกเขา

เตสํ วฑฺฒนฺติ อาสวา  ผู้ถือตัวและมัวเมาประมาท

น หิ ปาปํ กตํ กมฺมํ กรรมชั่วที่ทำแล้ว ยังไม่ให้ผลทันทีทันใด

น หิ ปาปํ กตํ กมฺมํ  กรรมชั่วที่ทำแล้ว ยังไม่ให้ผลทันทีทันใด

สชฺชุ ขีรํว มุจฺจติ  เหมือนนมรีดใหม่ๆ ไม่กลายเป็นนมเปรี้ยวในทันที

ฑหนฺติ พาลมเนฺวติ  แต่มันจะค่อยๆ เผาผลาญผู้กระทำในภายหลัง

ภสฺมาจฺฉนฺโนว ปาวโก  เหมือนไฟไหม้แกลบ

ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ก็ต้องคอยเตือนตนระวังตัวว่าอย่ามัวแต่ประมาททำชั่วเผลอเลว

ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ก็ต้องคอยเตือนตนระวังตัวว่าอย่ามัวแต่ประมาททำชั่วเผลอเลว

เพราะผลที่ได้รับย่อมไม่ต่างไปจากเหตุที่กระทำไว้มิหนำซ้ำยังมีดอกเบี้ยทบต้นตามเจตนา 

การกระทำซ้ำๆ  และความเสียหายที่เกิดแก่ผู้ถูกกระทำอีกด้วย

การบรรจบผลของกรรมนั้นไม่เคยพลาดเป้าแม้สักครั้งเดียว

การบรรจบผลของกรรมนั้นไม่เคยพลาดเป้าแม้สักครั้งเดียว

แม่นเหมือนจับวาง(โดยมือที่มองไม่เห็น) ใครทำดีก็ย่อมได้รับผลดี

ทำไม่ดีก็ได้รับผลไม่ดี เช่นกัน ไม่อาจเป็นอย่างอื่นไปได้เลย

สิ่งทั้งหลายอาศัยกันและกันจึงเกิดมีขึ้น

สิ่งทั้งหลายอาศัยกันและกันจึงเกิดมีขึ้นหรือที่มีการขยายความในพระไตรปิฎกว่า...

“เมื่อสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี เพราะสิ่งนี้เกิดขึ้นสิ่งนี้จึงเกิดขึ้นเมื่อสิ่งนี้ไม่มี สิ่งนี้ก็ไม่มี เพราะสิ่งนี้ดับไปสิ่งนี้ก็ดับ(ด้วย)”

วิบาก (ผล) เกิดจากกรรม (การกระทำที่ประกอบด้วยเจตนา)

วิบาก (ผล) เกิดจากกรรม (การกระทำที่ประกอบด้วยเจตนา)

ถ้าไม่มีกรรม ก็ไม่มีวิบากและเป็นไปไม่ได้เลยที่สิ่งใดสิ่งหนึ่งจะเกิดขึ้นเองโดยไม่ต้องอาศัยสิ่งอื่น

ทุกๆ ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นกับใครก็ตามไม่ว่าจะดีหรือร้ายเร็วหรือช้า

ทุกๆ ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นกับใครก็ตามไม่ว่าจะดีหรือร้ายเร็วหรือช้า

ล้วนเกี่ยวเนื่องมาจากการกระทำของเขาทั้งสิ้น

ซึ่งในทางพุทธศาสนาใช้คำว่า “ไม่มีเหตุบังเอิญ” นั่นเอง

อนวสฺสุตจิตฺตสฺส ผู้มีสติตื่นตัวอยู่เนืองนิตย์

อนวสฺสุตจิตฺตสฺส  ผู้มีสติตื่นตัวอยู่เนืองนิตย์

อนนฺวาหตเจตโส  มีจิตเป็นอิสระจากราคะและโทสะ

ปฺุญญปาปหีนสฺส  ละบุญละบาปได้

นตฺถิ ชาครโต ภยํ   ย่อมไม่กลัวอะไร

สติยังมีความสำคัญยิ่งกับชีวิตเราแม้ลมหายใจสุดท้าย

สติยังมีความสำคัญยิ่งกับชีวิตเราแม้ลมหายใจสุดท้าย

เพราะเมื่อวินาทีแห่งความตายมาถึง ถ้าช่วงเวลานั้นขาดสติก็มีโอกาสไปเกิด

ในแดนทุคติภูมิ (สถานที่ไม่ดี มากไปด้วยความทุกข์ ได้แก่ นรก ดิรัจฉาน เปรต อสุรกาย) ได้

หากสติยังดีพร้อมก็มีสิทธิ์ไปเกิดในแดนสุคติภูมิ (สถานที่ดี ได้แก่ มนุษย์  เทพ)

ปุตฺตา มตฺถิ ธน มตฺถิ คนโง่มัวคิดวุ่นวายว่า

ปุตฺตา มตฺถิ ธน มตฺถิ  คนโง่มัวคิดวุ่นวายว่า

อิติ พาโล วิหฺญญติ   เรามีบุตร เรามีทรัพย์

อตฺตา หิ อตฺตโน นตฺถิ  เมื่อตัวเขาเองก็ไม่ใช่ของเขา

กุโต ปุตฺตา กุโต ธนํ  บุตรและทรัพย์จะเป็นของเขาได้อย่างไร

การมีสติอยู่กับปัจจุบันยอมรับในความเปลี่ยนแปลงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

การมีสติอยู่กับปัจจุบันยอมรับในความเปลี่ยนแปลงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

และสลัดความยึดมั่นถือมั่นในความเป็น“ตัวเรา ของเรา” ให้หมดสิ้น

ยิ่งปล่อยวางได้มากและเร็วเท่าใดก็จะพ้นจากความทุกข์ทางใจได้เร็วขึ้นเท่านั้น

เปมโต ชายเต โสโก ที่ใดมีความรัก ที่นั่นมีโศก

เปมโต ชายเต โสโก  ที่ใดมีความรัก ที่นั่นมีโศก

เปมโต ชายเต ภยํ  ที่ใดมีความรัก ที่นั่นมีภัย

เปมโต วิปฺปมุตฺตสฺส  เมื่อไม่มีความรักเสียแล้ว

นตฺถิ โสโก กุโต ภยํ  โศก ภัย ก็ไม่มี

น เว กทริยา เทวโลกํ วชนฺติ แน่นอน คนตระหนี่ไม่มีโอกาสไปเทวโลก

น เว กทริยา เทวโลกํ วชนฺติ   แน่นอน คนตระหนี่ไม่มีโอกาสไปเทวโลก

พาลา หเว นปฺปสํสนฺติ ทานํ  แน่นอน คนโง่ ไม่สรรเสริญการให้

ธีโร จ ทานํ อนุโมทมาโน  แต่คนฉลาด ยินดีให้ทาน

เตเนว โส โหติ สุขี ปรตฺถ  นี่แลที่บันดาลให้เขาได้รับสุขในปรภพ

อตฺถมฺหิ ชาตมฺหิ สุขา สหายา มีเพื่อนตาย ก็มีความสุข

อตฺถมฺหิ ชาตมฺหิ สุขา สหายา  มีเพื่อนตาย ก็มีความสุข

ตุฏฺฐี สุขา ยา อิตรีตเรน   ยินดีเท่าที่หามาได้ ก็มีความสุข

ปฺุญํ สุขํ ชีวิตสงฺขยมฺหิ   ทำบุญไว้ ถึงคราวจะตาย ก็มีความสุข

สพฺพสฺส ทุกฺขสฺส สุขํ ปหานํ  ละทุกข์ได้ทั้งหมด ก็มีความสุข

หนังสือแนะนำ ปันยา : ได้เวลาชำระจิต

คนซื่อจริงจริงทำนิ่งไม่เห็น ปากหวานนะไม่เป็นกลับเห็นเป็นชั่ว

คนซื่อจริงจริงทำนิ่งไม่เห็น ปากหวานนะไม่เป็นกลับเห็นเป็นชั่ว
อย่านึกว่าเหมือนกันแล้วไม่สำคัญเท่าตัวตราดี ตราชั่วจะติดตัวจนตาย

เมื่อเป็นผู้ใหญ่ ต้องใจหนัก หนักเสมือนไม้หลักต้องปักตรงเผ็ง

เมื่อเป็นผู้ใหญ่ ต้องใจหนัก หนักเสมือนไม้หลักต้องปักตรงเผ็ง
อย่ากระดก ชิวหาให้เด็กมันด่า กันเองคนเราเกรง กันด้วยความดี
อย่าเป็นไม้หลัก ที่ปักชายเลน ใครเหนี่ยวนะ ก็เอนผิดธรรมวิถี
คนดีไม่ได้ก็เพราะว่าไม่ทำดี ขาดพรหมวิหารสี่หมดดีในตัว

อย่ายุ อย่าแยง ตะแคงแซ่ะส่อเสียดเซาะแซะเดาะแดะ ดีด ดิ้น

อย่ายุ อย่าแยง ตะแคงแซ่ะส่อเสียดเซาะแซะเดาะแดะ ดีด ดิ้น
ไก่เห็นตีนงู ต่างรู้มลทินว่าใครผิดศีล เสียไม่ สร่างเซา
เหาบนหัว ของตัวนะไม่เห็น  คนอื่นเขาไม่เป็นกลับเห็นตัวเหา
ช่างไม่ส่องกระจกแล้วชะโงกมองเงา ว่าตัวเป็นเหา ควรเกาตัวเอง

พกหินไว้ ให้ใจหนักหนักให้ตรงตามหลักคำพระท่านสอน

พกหินไว้ ให้ใจหนักหนักให้ตรงตามหลักคำพระท่านสอน
คนทุกคนไม่พ้นกองฟอน  มีที่นอน อยู่เพียงฝังกาย
อย่าละโมบ โลภ แต่ลาภโดยไม่อายบาป ทำชั่วเหลือหลาย
ยามปลดปลง ต้องลงอบายจงอย่าก้าวก่าย และแย่งกันกิน

คนเกิดแก่กายย่อมวายปรานณ์มัจจุมาร เขาไม่ปราณี

คนเกิดแก่กายย่อมวายปรานณ์มัจจุมาร เขาไม่ปราณี
เมื่อมี ชีวิต อย่าริษยาจงนะอุตส่าต์ สร้างความดี
เอื้อเฟื้อเมตตา และปราณีพรหมวิหารสี่ ควรพึง สังวร
เมตตา     ความปรารถนาให้ผู้อื่นได้รับสุข
กรุณา     ความปราถนาให้ผู้อื่นพ้นทุกข์
มุทิตา     ความยินดีเมื่อผู้อื่นได้ดี
อุเบกขา     การรู้จักวางเฉย

ไม้หลักปักเลน พร ภิรมย์

เพลงไม้หลักปักเลน : พร ภิรมย์

จะขอสาธกยกลิขิต ถึงชีวิตอันไร้แก่นสาร

คนเกิดแก่กายย่อมวายปรานณ์มัจจุมาร เขาไม่ปราณี

เมื่อมี ชีวิต อย่าริษยาจงนะอุตส่าต์ สร้างความดี

เอื้อเฟื้อเมตตา และปราณีพรหมวิหารสี่ ควรพึง สังวร

พกหินไว้ ให้ใจหนักหนักให้ตรงตามหลักคำพระท่านสอน

คนทุกคนไม่พ้นกองฟอน มีที่นอน อยู่เพียงฝังกาย

อย่าละโมบ โลภ แต่ลาภโดยไม่อายบาป ทำชั่วเหลือหลาย

ยามปลดปลง ต้องลงอบายจงอย่าก้าวก่าย และแย่งกันกิน

อย่ายุ อย่าแยง ตะแคงแซ่ะส่อเสียดเซาะแซะเดาะแดะ ดีด ดิ้น

ไก่เห็นตีนงู ต่างรู้มลทินว่าใครผิดศีล เสียไม่ สร่างเซา

เหาบนหัว ของตัวนะไม่เห็น คนอื่นเขาไม่เป็นกลับเห็นตัวเหา

ช่างไม่ส่องกระจกแล้วชะโงกมองเงา ว่าตัวเป็นเหา ควรเกาตัวเอง

เมื่อเป็นผู้ใหญ่ ต้องใจหนัก หนักเสมือนไม้หลักต้องปักตรงเผ็ง

อย่ากระดก ชิวหาให้เด็กมันด่า กันเองคนเราเกรง กันด้วยความดี

อย่าเป็นไม้หลัก ที่ปักชายเลน ใครเหนี่ยวนะ ก็เอนผิดธรรมวิถี

คนดีไม่ได้ก็เพราะว่าไม่ทำดี ขาดพรหมวิหารสี่หมดดีในตัว

คนซื่อจริงจริงทำนิ่งไม่เห็น ปากหวานนะไม่เป็นกลับเห็นเป็นชั่ว

อย่านึกว่าเหมือนกันแล้วไม่สำคัญเท่าตัวตราดี ตราชั่วจะติดตัวจนตาย

เราก่อกรรมได้พิสดารเหลือแสนและวิบากกรรม

เราก่อกรรมได้พิสดารเหลือแสนและวิบากกรรม
ก็ปรากฏแสดงได้หลากหลายเหลือคณานับ
ทั้งแบบตรงไปตรงมาเหมือนกับที่เราทำ และทั้งแบบอ้อมๆ
คล้ายไม่เกี่ยวเนื่องกันกับที่เราทำลงไปเลย
อีกทั้งการให้ผลก็ไม่เรียงลำดับแน่นอน
เหมือนตอนเราเข้าคิวชมมหรสพ…